Ο Ιππόκαμπος και η Μέδουσα

Ο ιππόκαμπος και η μέδουσα

Ένα δύσκολο παραμύθι, για δύσκολα παιδιά σε δύσκολους καιρούς.. 

Της Αλεξάνδρας Κουπαρανη, Δασολόγος.

Κρεμόταν από την ουρά του και λικνιζόταν πέρα δώθε, περιμένοντας την στιγμή που θα γεννήσει τα μικρά τουμπάνισε την θήκη του να ανοίγει και πέντε-πέντε άρχισαν να ξεπετάγονται τα νεογέννητα ιπποκαμπάκια του .Επί τρεις μέρες γεννούσε συνέχεια και ακατάπαυστα  τα αμέτρητα παιδιά του.

Με κεφάλι αλόγου, ουρά πιθήκου, θήκη καγκουρό, σκελετό εντόμου και μάτια χαμαιλέοντα ήταν σίγουρα ένα από τα πιο ιδιαίτερα ψάρια ,ήταν ένας Ιππόκαμπος και το ήξερε.

Όλον τον καιρό τσούπρων κυοφορήσει, ζούσε καμουφλαρισμένος κολλημένος πάνω στα βράχια ή εντυπωμένος πάνω στα φύλλα των θαλάσσιων δένδρων στα  θαλάσσια λιβάδια της Ποσειδώνας. Αχ τα λιβάδια της  Ποσειδώνας, ο πανέμορφος τόπος του,  ο θαλάσσιος παράδεισος εκατομμύρια ασπόνδυλων και ψαριών, ο ρυθμιστής του οξυγόνου της ατμόσφαιρας, το λουλούδι της θάλασσας.

Μόνο οι άνθρωποι έβλεπαν την Ποσειδώνια του άσχημη, επειδή το καλοκαίρι η θάλασσα γέμιζε από το αντιαισθητικά φύκια. Αντιαισθητικά μεν, ζωογόνα και προστατευτικά δε. 

 Όμως έξι βδομάδες, τώρα που κυοφορούσε τα μικρά του δεν είχε το νου του πουθενά αλλού παρά μόνο στην γέννα.

Μόλις ολοκλήρωσε την γέννα του, η ντελικάτη ιππόκαμπων πήρε τα μικρά της και άρχισαν να περιπλανώνται στο βυθό για να τους βρει προνύμφες ψαριών να τα ταΐσει.

Ήταν τόσο κουρασμένος που αποκοιμήθηκε κολλημένος πάνω σε έναν βράχο.

Όταν ξύπνησε, δυο μέρες αργότερα, κοίταξε ολόγυρα με το κάθε του μάτι ξεχωριστά και διαπίστωσε  έντρομος ότι τα νερά είχαν αλλάξει χρώμα, η γεύση της θάλασσας είχε χάσει την αρμάρια της και τα πανέμορφα δάση της Ποσειδώνας είχαν σχεδόν εξαφανιστεί.

Όπα.... τι συνέβη όσο αυτός κοιμόταν? Αυτός ήταν πάντα ενημερωμένος για τα υποθαλάσσια δρώμενα..

Εκείνη τη στιγμή ακριβώς από δίπλα του περνά αργά μια εντυπωσιακή και φωσφορίζουσα μέδουσα λαχανιασμένη.

-Εσύ γιατί είσαι ακόμα εδώ, όλοι έφυγαν, άδειασε ολόκληρο το Δάσος της Ποσειδώνας..είπε ξέπνοη και κατάλαλος τον ακούμπησε με τα πλοκάμια της και το ζελατινώδες έλασμα της, η μεσόγαια της έγινε ακόμη πιο εντυπωσιακή.

-Άουτ, με τσίμπησες.

- Ωπ, συγνώμη είναι τα κνιδωκύτταρα στα πλοκάμια μου, δεν το έκανα επίτηδες.Τα έχω για τροφή και άμυνα. Βλέπεις όμως δεν μπορω να αγγίξω κανέναν χωρίς να τον πονέσω. 

- Δεν με νοιάζει για τα κύτταρά σου. Τι έγινε εδώ, ξέρεις; είπε παγερά και ελαφρώς φούσκωσε.

- Οι στεριανοί, αυτοί οι άνθρωποι πάλι κάναν τα μαγικά τους. Εδώ και κάμποσο καιρό στην επιφάνεια της θάλασσας έχουν κατασκευάσει νησίδες από σκυρόδεμα. Μεταφέρουν από νησίδα σε νησίδα τα στερεά απόβλητα από τις μεταλλευτικές τους δραστηριότητες. Άσε που έχει αυξηθεί και η κυκλοφορία των πλεούμενων.

-Καιρό τώρα συμβαίνουν αυτά, είπε απότομα ο ιππόκαμπος, οι άνθρωποι με την μανία τους για το χρυσάφι δεν σέβονται και δεν υπολογίζουν τίποτα στο βωμό απόκτησης του. Είναι άρρωστοι με το χρυσάφι και μαζί αρρωσταίνουν και όλο το φυσικό περιβάλλον.

-Ναι, δεν είναι όμως μόνο αυτό, τον διέκοψε. Το ξημέρωμα έσπασε ένας ιμάντας πάνω στον οποίο μεταφέρονταν κιβώτια με στερεά απόβλητα εκσκαφών. Τα πήγαιναν στα πλοία. Όλο το φορτίο των απόβλητων έπεσε στην θάλασσα.Καταπλάκωσε τις ποσειδωνίες και μόλυνε τα παράκτια υδατα. Όλοι οι θαλάσσιοι οργανισμοι, που διασώθηκαν  ξεκίνησαν την μετανάστευση προς άλλους τόπους. Ξέχνα ότι ήξερες για την θαλασσά μας....

Τώρα εδώ θα γίνει λιμάνι μεταφόρτωσης..Αχχ, πάνε τα καλοκαίρια που ερχόντουσαν λουόμενοι και δροσίζονται στα νερά μας.Τώρα μόνο κιβώτια, νησίδες, πλοία και φορτία.

Και τον ξαναγγιξε σαν άγγιγμα συμπαράστασης, και απευθείας τα κυτταρικά της στρώματα έλαμψαν πιο δυνατά.

-ΑΟΥΤΣ, είσαι τρελή γιατί το κάνεις αυτό? είπε φανερά ενοχλημένος, τα πτερύγια του κινήθηκαν οργισμένα ενω παράλληλα μεγάλωσε κι άλλο....Γρρ,αυτοί οι γήινοι, είναι για κρέμασμα..

- Έλα πάμε να φύγουμε, του πρότεινε το Κνιδοζωο και δεν έτεινε το πλοκάμι της μήπως και τον ξανατσιμπήσει..Με λένε Aurelia aurita και με φωνάζουν Μεδουσα του φεγγαριού. Δεν έχω πολλές τοξικές ουσίες γι αυτό δεν πονάει πολύ το τσίμπημά μου...Σε τσιμπάω γιατί κάθε φορά που σε τσιμπάω η μεσογλοια μου που  προσαρμόζεται στο φυσικό φως  γίνεται όλο και πιο λαμπερή και όλο πιο μυστήρια...Εσύ είσαι Ιππόκαμπος? Από την γνωστή οικογένεια?

-Δεν έχω όρεξη για κουβέντα, είπε βαρύς ο ιππόκαμπος κολλημένος διαρκώς πάνω στον βράχο του.Και ο όγκος του διπλασιάστηκε..

-Χα, βλέπω και συ κάθε φορά που με προσβάλλεις μεγεθύνεσαι !!!Άλλα πέρα από αυτό δεν θα έρθεις? Αν μείνεις εδώ θα πεθάνεις.

-Ναι, μεγαλώνω κάθε που υπερισχύει ο εγωισμός μου, αλλά μικραίνουν τα πτερύγιά μου. Τώρα άσε με και φύγε..Μα για πες μου αν φύγεις που θα πάς?

- Όχι, δεν θα σ αφήσω εδώ. Τα λήμματα που έπεσαν θα σε διαλύσουν. Έλα, άνθρωποι έχουν στήσει παρακάτω καταφύγια θαλάσσιας προστασίας, άνθρωποι που νοιάζονται για την θάλασσα και αγαπούν τη φύση όπως το σπίτι τους. Αυτοί θα μας σώσουν, αυτοί θα πολεμήσουν για μας.....είπε ενώ του έτεινε το χέρι-πλοκάμι της τσιμπώντας τον και πάλι.

Τότε τα χρώματα της άρχισαν να φωτίζουν την μολυσμένη θάλασσα.

- ΑΑΑ, πονάει.! Σταμάτα το, δεν έρχομαι. Δεν πιστεύω στους ανθρώπους, είναι όλοι το ίδιο. Το πολύ πολύ να σε σώσουνε για να σε πουλήσουν σε τίποτα Ασιάτες που θα σε φάνε η θα σε βάλουν σε ενυδρεία για να βλέπουν τα όμορφα χρώματά σου και όσο για τη φύση, σιγά που νοιάζονται, ο καθένας το τομάρι του κοιτά.

- Έχε πίστη και φαντασία, δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί, δεν τους ξέρεις όλους τους ανθρώπους. Υπάρχουν και καλοί.. 

- Ναι, στην φυλακή, απάντησε στεγνά και ειρωνικά και το σώμα του έγινε πιο μεγάλο από της μέδουσας.

-Έλα θα προλάβουμε τα καταφύγια, αν φύγουμε τώρα... και τον τράβηξε από την προβοσκίδα..

- Α, ως εδώ ήταν της είπε, από τα τσιμπήματά σου με έπρηξες.

Και πράγματι όλο του το κορμί ήταν παραφουσκωμένο και σαφώς μεγαλύτερο από όσο στην αρχή της γνωριμίας τους. Άλλη μια φορά να με ακουμπήσεις και θα σε ρουφήξω με την προβοσκίδα μου και θα σε φάω έτσι μεγάλος που έγινα.

- Έλα τώρα, πως κάνεις έτσι, πολύ εύθικτος είσαι. Αν με φας πάντως, επειδή ανήκω στα ασπόνδυλα και είμαι πλαγκτονικός οργανισμός να ξέρεις ότι μπορεί να ζω μέσα από σένα μετά..

- Καλά , κάγχασε. Πάντως εγώ δεν έρχομαι, θα μείνω εδώ..

ΤΟΤΕ ακούστηκε ένα δυνατό

ΠΛΑΦΦΦΦ

και ένα τεράστιο κιβώτιο άρχισε να βυθίζεται αργά αργά.

- Ωχ γίνονται και άλλα ατυχήματα πάνω, τους πέφτουν συνέχεια κυανιούχα απόβλητα.

-Τους πέφτουν η τα ρίχνουν? είπε με την προβοσκίδα του σε πλήρη έκταση

- Άστα λόγια και τρέχα, είπε η μέδουσα του φεγγαριού και το καμπανωτό ζελατινωειδές σώμα της κινηθηκε ρυθμικά παράγωντας κύματα...Ζήσε γιαυτό ήρθες, γι αυτό γεννήθηκες, για να ζήσεις έξω από τα καθιερωμένα σου. Μην μένεις κολλημένος πάνω στον βράχο σου, στα δεδομένα σου, κολύμπα και ζήσε, φαντάσου και πραγματοποίησε..  είπε και τον άρπαξε από την κολλημένη του ουρά.

-ΓΡρρρρρρ γρύλισε..

Και τότε αυτός, χωρίς δεύτερη σκέψη, άνοιξε το στόμα του και την έφαγε....................................................

Μόνο τότε ξεκόλλησε από τον βράχο του και άρχισε να κολυμπά για να ζήσει.

Από τότε στις θάλασσες της Μεσογείου υπάρχει ένας ογκώδης ιππόκαμπος, που κολυμπά αργά γιατί έχει μικρά πτερύγια κ λάμπει σαν μέδουσα του φεγγαριού. Ένας ογκώδης ιππόκαμπος που σώθηκε από τους ανθρώπους που τόσο αμφισβητούσε..Ανθρώπους που αντιστάθηκαν στο χρυσάφι και στην ανάπτυξη του.